Industria Kielce przegrywa z Wisłą na własne życzenie. Mistrzostwo Polski ponownie w Płocku?

Tradycyjnie „Święta Wojna” dostarczyła niezapomnianych emocji. Zawodnicy Orlen Wisły Płock i Industrii Kielce po raz kolejny stworzyli widowisko na najwyższym poziomie, serwując kibicom prawdziwą ucztę szczypiorniaka. Mecz pełen zwrotów akcji, walki i sportowej pasji zakończył się porażką kielczan 29:30 (15:11).

Kielecka bezradność w Płocku

Kibice szczypiorniaka w całej Polsce czekali cały rok, by po raz kolejny zobaczyć prawdziwe widowisko. Hala wypełniona po brzegi, atmosfera podgrzana do maksimum, a fani obu drużyn głodni emocji.

Do składu Industrii Kielce wrócił Alex Dujszebajew, który wyleczył uraz, jednak z gry wypadli Jorge Maqueda oraz bramkarz Klemen Ferlin. Już od pierwszych minut mecz nabrał rumieńców, jasno pokazując, jak wysoką ma stawkę. To jednak mistrzowie Polski – Orlen Wisła Płock – lepiej rozpoczęli spotkanie, zdobywając bramkę niemal natychmiast po pierwszym gwizdku.

Kielczanie wyglądali na zagubionych. Brak pomysłu w ataku, pasywna gra, niecelne rzuty i opóźnianie akcji – wszystko to składało się na obraz bezradności. W 4. minucie Leon Šušnja trafił Hassana Kaddaha w twarz. Choć sytuacja wyglądała groźnie, sędziowie ukarali zawodnika jedynie dwuminutowym wykluczeniem.

Czy Nafciarze byli bezbłędni? Absolutnie nie – również im zdarzały się proste, wręcz niewytłumaczalne pomyłki. Spotkanie od początku przypominało pojedynek bokserski – jedna i druga drużyna wymieniały ciosy, raz po raz popełniając błędy. Emocji nie brakowało ani przez chwilę.

Odwrócenie roli i brzydko grająca Wisła

W bramce Orlen Wisły Płock kapitalnie spisywał się Viktor Hallgrímsson, który znów przypomniał kielczanom o koszmarach z wcześniejszych spotkań. Islandczyk był jednym z głównych powodów, dla których Industria miała tak duże problemy ze zdobywaniem bramek.

A co z powracającym do składu Alexem Dujszebajewem? Jego postawa była raczej nijaka, żeby nie powiedzieć – słaba. Trudno jednak oceniać go surowo, biorąc pod uwagę niedawną kontuzję i brak rytmu meczowego. Wisła Płock prezentowała się momentami bardzo specyficznie – potrafiła zachwycić widowiskową akcją, by zaraz potem popełnić prosty błąd. Taki właśnie był ten mecz – szarpany, nieprzewidywalny, ale pełen emocji.

Po raz pierwszy kielczanie wyszli na prowadzenie w 15. minucie, kiedy pięknym trafieniem popisał się Theo Monar, dając swojej drużynie wynik 5:6. Gdy tylko pojawiała się szansa na powiększenie przewagi, Nafciarze robili wszystko, by zablokować kolejne ataki. Wkrótce jednak Artem Karalek uciszył halę, zdobywając bramkę na 5:9. Atmosfera zrobiła się napięta, ale gospodarze nie zamierzali odpuszczać – walczyli zażarcie, momentami przekraczając granice fair play. Ostatecznie pierwsza połowa zakończyła się wynikiem 11:15 dla Industrii.

Wisła goniła…i przegoniła samą siebie

Po zmianie stron kielczanie mieli szansę, by odskoczyć nawet na pięć bramek i praktycznie zamknąć mecz. Niestety, misterny plan błyskawicznie runął. To Nafciarze zdobyli pierwszą bramkę po przerwie – znów z rzutu karnego, podobnie jak w pierwszej połowie.

Wisła wrzuciła wyższy bieg – a może i dwa – i w ekspresowym tempie zaczęła odrabiać straty. W ciągu kilku minut przewaga Industrii stopniała do zaledwie dwóch trafień (13:15). Jednak ich pogoń nie była pozbawiona turbulencji – momentami Nafciarze przypominali kierowcę, który pędzi po wyboistej drodze z zacinającą się skrzynią biegów. Trzeba jednak przyznać, że tego wieczoru to przyjezdni z Kielc prezentowali się jako drużyna bardziej rozważna i konsekwentna. Warto zaznaczyć, że w 40. minucie Industria miała na swoim koncie zaledwie 21 fauli, podczas gdy Wisła aż 31.

Wracając jednak do najważniejszego – emocje rosły z każdą minutą. Po bramce Tomáša Pirocha tablica wyników pokazała już tylko 17:18 i jasne stało się, że ten mecz będzie rozstrzygał się do ostatnich sekund. Spotkanie zaczęło bardziej przypominać zawody w zapasach niż mecz piłki ręcznej. Obie drużyny momentami zapominały o fair play, a napięcie na parkiecie i trybunach sięgało zenitu…

Kwadrans pełen emocji

Ostatni kwadrans to była walka o każdą piłkę. Frustracja w szeregach gospodarzy narastała – zarówno u zawodników, jak i kibiców, którzy patrzyli, jak ich drużyna przegrywa na własnym parkiecie.

Nieporozumienia i dekoncentracja po stronie kielczan sprawiły, że na 15 minut przed końcem tablica wyników pokazywała już tylko 20:21. Industria odpowiedziała błyskawicznie – dwa szybkie trafienia w odstępie kilkudziesięciu sekund, a po chwili Dylan Nahi podwyższył na 20:24, bezlitośnie obnażając braki w obronie Nafciarzy.

Płocczanie nie zamierzali się jednak poddać. Odpowiedzieli trafieniami na 21:24 i 22:24, ponownie łapiąc kontakt. Emocje rosły – obie drużyny wiedziały, że ten mecz może być kluczowy w walce o tytuł. I bardzo dobrze – bo to, co działo się na parkiecie, spokojnie mogłoby aspirować do poziomu Ligi Mistrzów. W 53. minucie Lovro Mihić doprowadził do remisu 25:25. W końcówce zawodnicy Industrii zaczęli popełniać proste, niewymuszone błędy, co pozwoliło gospodarzom wyjść na prowadzenie 26:25.

Nie trwało to jednak długo – znów remis, tym razem 27:27. Napięcie sięgało zenitu. Niestety, Tomasz Gębala otrzymał trzecią karę i wyleciał z boiska z czerwoną kartką. Na kilkanaście sekund przed końcem Szymon Sićko trafił na 29:29, dając nadzieję kibicom z Kielc. Ostatnia akcja należała jednak do Wisły. Michał Daszek zdobył bramkę na 30:29, ale tuż po strzale Tomas Piroch skoczył na Igora Karacicia, który padł w swoim polu karnym.

Po długiej analizie sędziowie… uznali bramkę. Orlen Wisła Płock wygrywa 30:29 w pierwszym meczu finału Orlen Superligi.

Orlen Wisła Płock – Industria Kielce 30:29 (11:15)
Industria: Wałach, Cordalija – Karacić 1, Olejniczak 3, Nahi 3, Gębala 3, Monar 2, A. Dujszebajew 5, Kaddah 1, Moryto, Sićko 5, Karaliok 4, D. Dujszebajew 1, Kounkoud, Rogulski.

Fot. Paweł Bejnarowicz